Prolog

Caroline Forbes ruszyła szybko w stronę biura Niklausa Mikaelsona. Od dwóch miesięcy była jego osobistą asystentką w firmie, którą zarządzał. Mikealson Industreets Ent. Caroline była wdzięczna losowi, że jakimś cudem udało jej się zdobyć tę pracę. Gdy tylko usiadła przy swoim biurku, zadzwoniła do swojego młodszego brata. 
- Matty, to ja - powiedziała cicho blondynka, zerkając czy do pomieszczenia nie wchodzi jej szef.
- Wiem Care. Za chwilę wychodzę do szkoły - odpowiedział jej znajomy głos czternastolatka.
- Czy wszystko w porządku? - zapytała dziewczyna. Odkąd tylko mogła zawsze troszczyła się o chłopaka. Ich matka Liz, była alkoholiczką. Rodzeństwo rzadko widywało kobietę trzeźwą. Natomiast ich ojciec, nie odzywał się do nich od siedmiu lat. Caroline pragnęła o tym, by zabrać Matta daleko od Elizabeth, jednak to nie było takie proste. Wiele razy próbowała prosić matkę, by zostawiła ich w spokoju i pozwoliła zamieszkać osobno. Jednak kobieta była nieugięta. Groziła, że jak tylko oboje spróbują odejść, zgłosi policji zaginięcie chłopaka. Blondynka dobrze wiedziała, co to oznacza. Gdyby funkcjonariusze dowiedzieli się o ich sytuacji i stanie ich matki, byliby zmuszeni odnaleźć Billa Forbesa. Dlatego musieli jeszcze wytrzymać dwa lata z Elizabeth. Dopiero wtedy, będą mogli ją opuścić. Wystarczy tylko, aby Matt ukończył szesnaście lat. 

- Tak. Ona śpi - uciął szybko blondyn. Był bardzo dojrzały, jak na swój dojrzały wiek. Jego siostra zawsze nie mogła sobie wybaczyć, że jej wrażliwy brat musi przechodzić przez to piekło. Wiedziała, że jest dla niego ostatnią nadzieją. Dlatego tak walczyła o lepszą przyszłość dla niego. Gdy tylko skończyła szesnaście lat zaczęła pracować. Musiała zarabiać pieniądze na siebie, brata i alkohol dla matki. Gdy ukończyła osiemnaście lat zrzuciła szkołę. Skończyła tylko wieczorowy kurs dla sekretarek, co pozwoliło jej pracować w biurze. Wieczorami i w weekendy pracowała w barze, jako kelnerka. Pragnęła, aby Matt poszedł do dobrego collegu.
- To dobrze... po szkole zostaniesz na zajęciach dodatkowych, prawda? - blondyn zostawał w szkole do czasu, aż Caroline skończy pracę. Wtedy oboje wracali do domu. Każdy ich dzień wyglądał tak samo. Jedli obiad a następnie Elizabeth zazwyczaj budziła się z pijackiego amoku. Nigdy nie wiedzieli, w jakim będzie humorze. Albo była cicha i potulna albo wrzeszczała i kazała im kupować alkohol. Dziewczyna najbardziej bała się zostawiać brata wieczorami, kiedy szła na nocną zmianę do baru. Jednak, gdy Liz miała butelkę Burbona była spokojna.
- Tak. Przyjdę po ciebie jak skończysz - odpowiedział blondynce cichy głos. Wiedziała, że nastolatek też się o nią martwi, jednak zawsze starła się być przy nim silna.
- Dobrze. To do zobaczenia. Miłej nauki - kobieta szybko rozłączyła się, widząc jak Mikaelson zbliża się do jej biurka.  Gdy szybko schowała telefon, dyskretnie zaczęła mu się przyglądać. Był to mężczyzna, który robił niesamowite wrażenie na kobietach. Miał ciemne blond włosy, które w słońcu przybierały miedziany odcień. Niebieskie oczy, w gniewie wyglądały na stalowe. Ostre rysy i zarysowana szczęka dostawały mu charyzmy.  Na pierwszy rzut oka było widać, że często ćwiczy, ponieważ mięśnie wyraźnie odznaczały się pod koszulą.  Caroline zawsze brakowało tchu na jego widok. Jednak wtedy zawsze przypominała sobie, kim jest. Taki mężczyzna jak on, nigdy by się nią nie zainteresował.  Klaus szybko przeszedł obok jej stanowiska pracy, nie zaszczycając ją powitaniem. Gdy już miał zamykać drzwi swojego gabinetu, zawołał.

- Kawa dla mnie. Szybko. - jego ton nie znosił sprzeciwu. Kobieta powróciła ze swoich marzeń.  Mimo iż jej szef miał mnóstwo zalet, jedno pozostawało niezmienne, był nieczułym dupkiem. Odkąd zaczęła z nim pracować nigdy nie zdarzyło się, aby był on dla niej miły. Zawsze towarzyszył mu przeraźliwy chłód i widoczna niechęć. Dziewczyna zastanawiała się, co takiego robi nie tak. Nie dość, że tyle zmartwień przysparza jej matka, to jeszcze dochodził wiecznie niezadowolony Mikaelson. Przecież miał idealne życie. Był bogaty, miał dużą kochającą się rodzinę i co noc inną kochankę. Chyba niczego mu nie brakowało. Pomyślała smętnie Care. Ile ona by oddała, aby zapewnić takie życie swojemu młodszemu braciszkowi.

Witajcie na moim nowym blogu. Mam nadzieję, że mój nowy pomysł przypadnie Wam do gustu. Postaram się, aby rozdziały ukazywały się regularnie co dwa tygodnie. Proszę Was o szczere opinie o nowej historii.

Przepraszam za ewentualne błędy. Pozdrawiam i życzę udanego tygodnia.